SF: Don’t look at me like that
Couple: Youngguk X Himchan
Writer: BabyGKron
ทำไมล่ะ ทำไมถึงเป็นไปไม่ได้ล่ะ….
พวกเราแค่รักกันเท่านั้นเอง..
แสงสว่างจากรอบๆบ้านค่อยๆมืดลงเกือบหมดเป็นสัญญาณว่าทุกคนภายในหมู่บ้านของเขาได้หลับไหลลงกันไปหมดแล้ว
เป็นสัญญาณที่ว่าไม่มีอยู่แล้ว
และเป็นสัญญาณที่ว่า เราจะได้เจอกันแล้ว….
ร่างของร่างบางตื่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติเหมือนว่ารอคอยช่วงเวลานี้ตลอด คิมฮิมชาน
ค่อยๆลุกออกมาจากเตียงนอนของตนก่อนที่จะเดินออกจากบ้านไปอย่างเงียบๆ
เราจะได้เจอกันแล้วนะ…
นายดีใจใช่มั้ย?
นายกำลังรอฉันอยู่ใช่มั้ย?
ท่ามกลางแสงจากหลอดไฟข้างถนน
ร่างบางของฮิมชานค่อยๆเดินไปตามเส้นทางเรื่อยๆจนไปเจอกับร่างที่คุ้นเคยส่งยิ้มมาให้อย่างละมุน
“มาแล้วเหรอ ฮิมชานอ่า..”
“มาแล้ว…รอนานมั้ย? ยงกุกอ่า”
“ไม่นานหรอก สำหรับนาย..จะนานแค่ไหนก็ยังไง”
“คิก..ทำไมนายดูใจดีจัง?” พูดจบร่างของฮิมชานก็ค่อยๆเบียดชิดกับร่างอีกคนพลางส่งยิ้มหวานไปให้หนึ่งที
“ฉันใจดีกับนายแค่นั้นแหล่ะ”
สิ้นเสียงมือหนาก็ยกขึ้นมากอดรัดร่างตรงหน้าโดยทันที
สัมผัสเบาๆที่กลุ่มผมทำให้ฮิมชานต้องซุกหน้าลงกับแผ่นอกแกร่งแขนขาวค่อยๆยกขึ้นกอดกลับร่างสูงด้วยความรักใคร่
ในเวลานี้มีแค่เขาสองคนเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ ฮิมชานคบกับยงกุกมานานแล้ว
แต่กับไม่เคยพูดออกไปให้ใครได้ยินหรือรับรู้ทั้งนั้น
เพราะแทนที่จะได้การตอบรับที่ดี….
กลับได้การเป็นที่รังเกียจในสายตาคน..
ฮิมชานไม่เข้าใจ..
ทำไมต้องมองพวกเราด้วยสายตาแบบนั้น?
พวกเราก็แค่รักกันแค่นั้นเอง…
ถึงแม้ว่ามันจะแปลกไปเพียงนิดเดียว.. ตรงที่ว่าเราเป็นผู้ชายด้วยกัน
แต่ไม่คิดจะเปิดใจยอมรับกันเลยเหรอ?
คิดแล้วมันก็รู้สึกเสียใจ
ของเหลวสีใสค่อยๆออกมาจากดวงตาอีกคนอย่างละไม่ได้แรงกอดรัดค่อยๆแรงขึ้นเนื้อตัวที่สั่นเทาของฮิมชานกับสัมผัสที่เปียกชื้นตรงอกทำให้ยงกุกนั้นต้องผละออก
“ร้องไห้ทำไมล่ะครับ… ใครรังแกฮิมชานของยงกุกครับ หืม?” ปาดน้ำตาอีกคนออกก่อนที่จะก้มลงจูบที่ขมับเบาๆ
“ทะ ทำไมพวกเขาถึงไม่ยะ..ฮึก.. ยอมรับเราบ้าง ฮึก..”
“……”
“ฮึก…”
“จำไว้นะคิมฮิมชาน…ดอกกุหลาบน่ะต่อให้สวยยังไงมันก็ยังมีหนามแหลมคม”
“……”
“ก็เหมือนโลกของเรานั้นล่ะ...ต่อให้ดูดียังไงมัก็ยังีความโหดร้ายเสมอ”
“….”
“อยู่ที่นาย..
นายพร้อมที่จะก้าวผ่านความโหดร้ายนั้นไปกับฉันได้ไหม?”
“ถ้าขาดนายไป…ฉันไม่รู้จะอยู่ได้ยังไงแล้วนะ บังยงกุก” รอยยิ้มของยกกุกก็เผยขึ้นทันทีที่ร่างบางพูดจบก่อนที่ปากหนาจะค่อยประกบลงบนริมฝีปากอิ่มช้าๆ….
ความโหดร้ายพวกนั้น…
ฉันจะจัดการให้นายเองนะ…
DON’T LOOK AT ME LIKE THAT
“คิกๆๆ แกดูนั้นสิ ฮิมชานใช่มั้ยที่มีแฟนเป็นผู้ชายอ่ะ คิกๆ”
“คิกๆ ไอ้พวกเบี่ยงเบนทางเพศเอ๊ย”
“แค่คิดฉันก็ขำแล้วอ่ะ พวกเขาจะทำยังไงกันนะ? คิกๆ”
อดทนไว้คิมฮิมชาน….
“นี่ๆ” หญิงสาวเดินเข้ามาสะกิดไหล่ของผม
ผมจึงหันหน้าไปหาเธอแต่ตอนนั้นเอง…
ซ่า…
“เอาน้ำนี่ไปล้างหน้าล้างตาหน่อยนะ
เพือจะได้ตาสว่างมาดูเพศตัวเองหน่อยมั้ย คิกๆ”
“……”
“อ้าว นิ่งทำไม กำลังทบทวนเพศตัวเองอยู่เหรอ? คิกๆ”
“ทำไม…..”
“ทำไมเหรอ เพราะแกมันเป็นผู้ชายยังไงแหล่ะ”
ซาอึนค่อยๆชายตามองร่างบางตั้งแต่หัวจรดเท้า
“มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว” หญิงสาวพูดพร้อมยิ้มอย่างร่าเริง
ซึ่งมันดูน่าเกียจสำหรับเขามาก
ฮิมชานกำมือตัวเองไว้อย่างสะกดกลั้นอารมณ์
ก่อนที่จะพูดกลับไปอย่างใจเย็น
แต่ในใจของเขาไม่เป็นแบบนั้นสิ
“ทำไมไม่ได้ล่ะ…”
“คิกๆ เพราะมันไม่ถู..”
“ขัดขวางพวกเราทำไม..”
“เหอะ”
“พวกเราแค่รักกัน”
“…”
“อย่ามองผมด้วยสายตาน่ารังเกียจแบบนั้นเลย”
“อ๊าว..ก็นายมันน่ารังเกียจเอ..”
“พวกผมแค่ไม่เหมือนพวกคุณแค่นิดเดียวเองนะ”
“……”
“คิดจะเหยียบกันให้จมดินแบบนี้เลยเหรอ?””
“…...”
“ขอแค่ปล่อยพวกผมไป…” พูดจบคิมฮิมชานก็รีบเดินให้ไวโดยไม่หันกลับมามองอีกต่หารู้ไม่
ว่ากี่คนๆที่พูดแบบนี้กับเขานะ
ตายมากี่ศพแล้ว…
“เธอทำอะไรฮิมชานเหรอ?”
“ปะ เปล่านะ ฉะ ฉันไม่ได้ทำอะไรเขานะ ได้โปรดปล่อยฉันเถอะนะคะ…”
“แล้วทีฮิมชานบอกให้ปล่อยพวกเขา…”
“…..”
“ทำไมไม่ทำครับ”
มาเฟียหนุ่มค่อยฉีกยิ้มปีศาจออกมาอย่างน่ากลัวพร้อมกับชักปืนออกมา
“คะ คือ…”
“มันสายไปแล้ว!!ไปลงนรกเถอะ”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!”
ปังงง!!
DON’T LOOK AT ME LIKE THAT
“นี่ๆ ซอนฮวาแก รู้เรื่องของยัยซาอึนหรือยัง?”
“ย๊า! ฮานะ เธอก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าฉันไม่ชอบยัยนั้นนะ ว่าแต่…เรื่องอะไรล่ะ
“
ไม่ขี้เสือก…ไม่ใช่ผู้หญิงสินะ…
จองฮานะได้กล่าวไว้
“แกเอียงหูมาดิ เดี๋ยวบอกๆ”
“อะไรล่ะๆ” ซอนฮวาพูดก่อนที่จะเอียงหูไปใกล้เพื่อนสาวของเธอ
“ว๊าย! ยัยนั้นตายแล้วเหรอ? บ้าน่า ยัยนั้นเนี่ยนะ?”
“เบาๆสิซอนฮวา…
ฉันได้ยินมาว่ายัยนั้นน่ะ ไปปากเสียใส่คิมฮิมชานอ่ะแก”
“บ้าน่า…ฮิมชานเพื่อนเก่าของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะแก”
“ฉันรู้ และฉันแน่ใจว่าฮิมชานไม่ได้ฆ่า..”
“…..”
“ช่างมันเถอะ ยังไงยัยนั้นก็ตายๆไปแล้วหนิ
ถ้านางไม่ปากเสียนางคงไม่เป็นแบบนี้หรอก แต่ฉันว่านางน่าจะพูดเกี่ยวกับ
ฮิมชานนะ หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ฮิมชานคบกะ..”
“หุบปากไปเลยนะ!” ยังไม่ทันที่เพื่อนของตนจะพูดจบ
ซอนฮวาก็ลุกขึ้นยืนชี้หน้าเพื่อนตัวดีของตนด้วยสีหน้าลุกลี้ลุกลนเลยทันที
ฮานะเองก็ตกใจไม่น้อยเช่นกันเธอยกมือมาปิดปากของตนอย่างรวดเร็ว
“ถ้าแกฉันอยากมีชีวิตอยู่…ฉันขอเถอะ อย่าพูดเรื่องนั้นให้ใครได้ยินอีก”
“ทะ ทำไมล่ะ” ฮานะถามออกอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แกคงยังไม่อยากโดนเก็บใช่มั้ย?”
“อะ..อืม”
DON’T LOOK AT ME LIKE THAT
“ยงกุกอ่า…นายรักฉันใช่มั้ย?”
“รักสิ…รักมากด้วย”
“ยงกุกอ่า…”
“ว่าไงครับที่รัก?”
“ถ้ามีคนบอกให้นาย ฮึก เลิกกันฉัน ฮึก..นายจะทิ้งฉันมั้ย?”
“ฉันจะรักตราบที่ฉันอยากจะรัก
และมันจะไม่เปลี่ยนไปแม้ว่าใครจะพูดยงไงก็ตาม…นายคือหัวใจของฉันนะคิมฮิมชาน”
“แต่นายคือทั้งชีวิตของฉันเลยแหล่ะ บังยงกุก..”
ใครเป็นกำหนดว่าชายต้องคู่กับหญิง?
มันผิดยังไงเหรอ?
แล้วถ้ามันผิด….
ความรักมันคืออะไรล่ะ?
Tell me what is wrong ?
Tell me what is love ?
Tell me please…
